फूल

रंगबिरंगी कळ्या-फुलांनी फुलली होती बाग

पानांतुन डोकावत होता गोंडस एक गुलाब

फूल गोजिरे मनात भरण्याइतके होते छान

किती पाहिले तरी शमेना नजरेतली तहान

भुरळ अशी पडली की नकळत तिथेच खिळले पाय

जीव जडावा असे न जाणे फुलात होते काय ?

कुरवाळीन जरा प्रेमाने, विचार सुचला असा

स्पर्श मखमली, गालावर, अन मनी उठावा ठसा

श्वासामध्ये भरून घेइन त्याचा मोहक सुवास

क्षणात केला खुळ्या मनाने स्वप्नायुगाचा प्रवास

"फूल तोडण्या सक्त मनाई", दाखविणा-या धाक

फलकावरल्या सूचनेकडे केली डोळेझाक

मोह अनावर इतका झाला, पुढे सरकला हात

फूल कोठले ? निराळेच लिहिले होते नशिबात

पानांमागे दडलेल्या काट्याने केला घात

खुपला बोटाला, पण झाली जखम खोल हृदयात

धुंदीतुन शुद्धीवर आलो, तिथे उमगली चूक

धार दिसत होती रक्ताची, फूल मात्र अंधूक

स्वप्ने रंगवल्याची शिक्षा, की नशिबाचा रोष

फुलास देऊ, काट्याला, की स्वतःस देऊ दोष ?

- अनामिक

(१४/०१/२००५)

(कविता तशी जुनी आहे. वैयक्तिक आवडत्या कवितांपैकी एक..)